Wormditt znalazła się znowu w bezpośredniej bliskości głównej linii walk w pierwszych dniach lutego 1945 r.
10 lutego 1945 r. pod miasteczko ponownie podszedł 53-y Korpus Strzelecki: od południa napierała 96-a Dywizja Strzelecka. Kolejna dywizja strzelecka, 194-a generała major Pawła Prokofiewicza Opiakina, zaczęła obchodzić je od zachodu. Jej 954-y Pułk Strzelecki znalazł się zaledwie kilometr na północny zachód od miejscowości. Jej 470-y i 616-y Pułki wysunęły się na północ i północny zachód od Wagten (Drwęczno).
Nazajutrz, 11 lutego 1945 r., 954-y Pułk Strzelecki podszedł na kilometr na południowy zachód od Krickhausen (Krzykały). Wormditt, broniona wtedy przez oddziały
Kampfgruppe 131.Infanterie-Division (osłabiona dywizja piechoty), którą dowodził
Generalmajor der Reserve Werner Schulze (ur. 15 stycznia 1895 r. w Calbe – zm. 3 listopada 1966 r. w Stuttgarcie) nie została jednak zajęta przez Armię Czerwoną w dniu 11 lutego 1945 r. Tego dnia wycofano jedynie wszystkie oddziały
Volkssturmu oraz zwarte jednostki Heer oprócz jednego batalionu
Grenadier-Regiment 431.
Niemcy kontratakowali małymi oddziałami. Obaj przeciwnicy wdali się w walki na obrzeżach, w których żadna ze stron nie mogła zdobyć przewagi.
W następnym dniu obie strony utrzymały swoje pozycje, ostrzeliwując się nawzajem ogniem karabinów maszynowych i artylerii.
Jednostki Armii Czerwonej dokonały 13 lutego i w nocy na 14 lutego 1945 r. przegrupowania: odcinek wokół Wormditt obsadziły oddziały 3-a Armii generała pułkownika Alieksandra Wasiljewicza Gorbatowa (ur. 9 marca 1891 r. w Pachotinie – zm. 7 grudnia 1973 r. w Moskwie), jednego ze zdolniejszych, bardziej doświadczonych i trzeźwo myślących radzieckich dowódców wojskowych.
Gorbatow był prześladowany przez reżim ZSRR, o czym, jako jedyny z represjonowanych wysokich rangą wojskowych, szczerze napisał w swoich wspomnieniach: w październiku 1938 r. został aresztowany przez NKWD. Był torturowany celem wymuszenia zeznań, a w dniu 8 maja 1939 r. skazany na 15 lat pozbawienia wolności i utratę praw obywatelskich na okres 5 lat. Karę odbywał w niesławnym ITL NKWD na Kołymie, gdzie zachorował na szkorbut. Został zwolniony 5 marca 1941 r.
Odznaczał się nad wyraz bardzo rzadką cechą wśród radzieckich wojskowych: był abstynentem alkoholowym.
Odcinek ciągnący się mniej więcej od Korbsdorf (Karkajmy), wzdłuż południowego krańca Wormditt aż do Karlshof (Biały Dwór) i dalej zajmował
152-i Rejon Umocniony (152 укрепленный район), którym dowodził pułkownik Michail Iwanowicz Soboliew (ur. 4 listopada 1896 r. w Kożienie).
Jego szefem sztabu był podpułkownik Iwan Fiodorowicz Potapczuk (ur. 10 czerwca 1909 r. w Baraniwce), a szefem I oddziału (operacyjnego) – Major Riabokoń.
W skład 152-iego Rejonu Umocnionego wchodziło wówczas siedem Samodzielnych Artyleryjskich Batalionów Karabinów Maszynowych. Jego sztab znajdował się w majątku Gross Karben (Karbowo).
To właśnie ta jednostka wczesnym rankiem
15 lutego 1945 r. zaatakowała Wormditt.
Ale wyjątkowo inaczej, niż czyniły to zazwyczaj jednostki radzieckie: zamiast bowiem wziąć miasteczko kosztownym szturmem od czoła bataliony 152-ego Rejonu Umocnionego po prostu oflankowały je od północnego zachodu i od południowego zachodu.
Jeden z nich, 391-y Samodzielny Artyleryjski Batalion Karabinów Maszynowych majora Piotra Iwanowicza Kozoroga (ur. 15 sierpnia 1911 r. w Pawlohradzie), Ukraińca, związał resztki oddziałów niemieckich na południowym krańcu miejscowości.
Flankowane przez przeciwnika w szybkim tempie jednostki niemieckie pospiesznie wycofały się ok. godziny 11:00 aby uniknąć kompletnego okrążenia, naciskane przez oddziały radzieckie, które zatrzymały się dopiero kilka kilometrów na północ od Wormditt.
Kompanie 391-ego Samodzielnego Artyleryjskiego Batalionu Karabinów Maszynowych przeniknęły do miasteczka w pogoni za wycofującymi się grenadierami.
Niemcy próbowali jeszcze kontratakować ale bez sukcesu.
Sztab 152-i Rejonu Umocnionego przeniósł się tego dnia do Krickhausen (Krzykały). Zameldował, że tego dnia jego straty wyniosły jedynie … dwóch zabitych i trzech rannych.
Tak więc Wormditt zostało ewakuowane bez walki i – mówiąc precyzyjnie – zajęte przy okazji pościgu, nie zdobyte.
Powyższy fakt jest jednoznacznie potwierdzony w zachowanych archiwaliach – dokumentach sztabowych 3-ej Armii oraz 3-ego Frontu Białoruskiego.
Data 17 lutego 1945 r. jako dzień rzekomego „wyzwolenia” Wormditt, jak głosił komunikat Sowinformbiura, jest również nieprawdziwa. Jego propagandyści połączyli po prostu, nie wnikając w zbędne szczegóły, „wyzwolenie” Mehlsack (Pieniężno), o które 3-a Armia, w przeciwieństwie do Wormditt, toczyła kilkudniowe, uporczywe boje, z „wyzwoleniem” tej ostatniej.