Tym razem fragment z "Dzieje Warmii i Mazur w zarysie Tom 2. Od 1871 do 1975 roku" rozdział "Operacja wschodniopruska Armii Czerwonej" Stanisława Łanieca. 17 luty jako data zdobycia Ornety po ciężkich walkach.
W końcu stycznia lidzbarskie ugrupowanie armii niemieckiej postanowiło przebić się na Powiśle i Pomorze Gdańskie. Niemcy rozpoczęli kontrnatarcie siłami ośmiu dywizji. W pierwszych dniach zdobyli szereg punktów strategicznych i odnieśli kilka sukcesów natury taktycznej.
Dzięki zorganizowanej obronie 48 armii ogólnowojskowej i 5 armii pancernej wojsk radzieckich załamała się próba przebicia, otoczonej w kotle lidzbarskim armii niemieckiej. Na początku lutego inicjatywę przejmują z powrotem wojska radzieckie. Niemcy przechodzą do systemu obrony defensywnej, stawiając na każdym odcinku frontu zorganizowany opór. Sprzyjała również temu duża koncentracja wojsk hitlerowskich w rejonie kotła lidzbarskiego.
Rozpoczął się okres długotrwałych walk lokalnych na różnych odcinkach frontu wewnętrznego i stopniowego zdobywania poszczególnych punktów oporu. 9 lutego jednostki 5 armii pancernej, 3 i 48 armii ogólnowojskowych 2 Frontu Białoruskiego zdobyły Frombork, 17 lutego — po ciężkich walkach — Ornetę, a w noc z 17 na 18 lutego — Pieniężno.
18 lutego pod Pieniężnem zginął dowódca 3 Frontu Białoruskiego gen. armii Iwan Czerniachowski. Z kierunku północno-wschodniego na lidzbarski rejon obronny nacierały jednostki 5, 27, 41 armii ogólnowojskowej oraz jednostki 2 i 11 armii gwardyjskiej. W wyniku koncentrycznych uderzeń Armii Czerwonej, kurczył się pierścień otoczonych wojsk hitlerowskich.
Po zdobyciu Ornety i Pieniężna nastąpiła trzytygodniowa przerwa w walkach. Biorąc udział w likwidacji kotła jednostki bojowe 2 Frontu Białoruskiego, podobnie jak jednostki 1 Frontu Nadbałtyckiego przeszły pod dowództwo 3 Frontu Białoruskiego.