TEMAT:

Gdy umiera poeta,
gwiazdy gasną na chwilę.
Pożegnalny piruet
kręcą nocy motyle.

Ciemność w czerni zastyga,
mgła się pochyla nisko,
liście olchy truchleją,
milczy w zadumie rżysko.

Krople rosy zastygły
jak te łzy niepotrzebne,
strach na wróble wygładza
wymięte giezło zgrzebne.

Stare iwy przydrożne -
polne płaczki żałobne,
szemrzą pieśń pogrzebową,
niczym wdowy nadobne.

Nawet księżyc – dostojnik,
łzę ukradkiem ociera.
Trudno przejść obojętnie
gdy poeta umiera…