Ludzie są dobrzy, w gruncie rzeczy.
Ten stereotyp się utrwalił -
być może ktoś temu zaprzeczy –
wśród ludożerców, kanibali.

Konsumowali, zachwalali,
rozkoszowali się ludzkością,
oblizywali się, mlaskali.
Ich menu było normalnością.

Aż kiedyś mały kanibalik,
zamiast wertować elementarz,
imperatywem dziwnym gnany,
przekornie wybrał się na cmentarz.

To, co tam odkrył, co odkopał
w ogromną radość go wprawiło.
Szczęśliwe dzieciątko w podskokach
do mamy truchtem popędziło.

Podzielił się z nią swą nowiną:
- Mamo, to nie do uwierzenia,
tam na polanie, za doliną,
odkopałem mnóstwo jedzenia!

Lecz mama się nie zachwyciła,
Pobladła, stała się ostrożna.
Dziecię do piersi przytuliła:
- Nie synku, tego jeść nie można!

Łza w oku dziecka zaiskrzyła
- Ale czemu? Mamo, powiedz mi!
Mama się chwilę zamyśliła:
- bo ludzie z gruntu, synku, są źli…



Mieczysław Łuksza